Met het kraakbeen dat nu eenmaal ribben verbindt,
Zijn zij Siamees verbonden en gestold. Al liggend.
Tot de open muil gewapend, amorf en misvormd.
Terwijl de navelstreng, die hen al vanouds verbindt,
Protesteert als een eeuwenoud gezwel. Bengelend.
In de anders zo versteende, uiterst gespannen ruimte.
Bij hun angst verbleekt elke gruwel die ooit eens was
Als een vormeloze vlek in de herinnering. Al zwijgend.
Om de drie eeuwen wentelen zij zich om hun as.
Totdat hun zenuwbanen het stilzwijgen verbreken.
Dan zingen hun organen, trillend als vreemde woorden
Die je toch nooit begrijpt maar altijd, voor altijd hoort.
Woorden die zich een weg banen, de pijn verbijten
Tot zij onverbloemd de waarheid zeggen.
Antoon Van den Braembussche
